I jest. Dopadła mnie.
Pogorszenie nastroju, ciągłe zmęczenie i złe myśli.
Uciekałam jak mogłam, zwalałam na przepracowanie, ciągły brak czasu, ale niestety nie, to nie to…
Teraz już wiem. Zagościła u mnie na dobre i nie chce odejść. Moja stara znajoma – jesienna depresja. Znacie?
Pogoda za oknem wpływa niekorzystnie na mój nastrój. Kiedy ciemne chmury przykrywają niebo, a dni stają się coraz krótsze dopada mnie zły nastrój. Z dnia na dzień coraz bardziej marudzę. A to, że szybciej robi się ciemno, że zimno, że ciągle pada deszcz, a potem świeci słońce.
Ciągle coś.
Nie łatwo ze mną wytrzymać.
Ba , powiem więcej – ja sama ze sobą nie mogę wytrzymać.
Jednak obecna towarzyszka mojego życia (czyt. chandra) zaciera ręce i nie ma nic przeciwko. Jak dobra koleżanka ciągnie mnie do siebie. Pokazuje obniżenie nastroju, problemy z koncentracją, przygnębienie, smutek i wzmożoną senność. Poznaje to wszystko na sobie. Żegnam się serdecznie i chce wyjść, a ta nie chce wypuścić.
Moja samoocena drastycznie spada, stwierdzam, że do niczego się nie nadaje a ta potwierdza.
Wstanie z łóżka i ruszenie z nią na wojnę staje się dla mnie nie lada wyzwaniem.
Krzyczę ratunku.
Pomocy!
Czy ktoś mnie słyszy ?
Cisza. Nikt i nic mnie nie uratuje.
Sama muszę sobie z nią poradzić.
Zdradzę Ci droga Autorko pewien sekret, który pewnie już znasz … To minie… jesienna chandra i smuteczki pójdą sobie w las… Ale to prawda, każdy z nas musi sobie poradzić ze sobą i znaleźć sposób, żeby żyć, a nie wegetować. Nikt nam w tym nie pomoże. Wpływu na pogodę nie mamy, ale już na nasze myśli tak. Ja od dłuższego czasu stosuję świadome myślenie i staram się “nie wpuszczać” negatywnych myśli. Do mistrzyni w tym sporcie jeszcze mi daleko, ale potrafię już zamieniać myśl negatywną na pozytywną. Nie skupiam się na rzeczach niekorzystnych i na braku, staram się żyć tu i teraz. I jestem wdzięczna za to co mam. To bardzo mi ułatwia życie nie tylko jesienią :-).